Meneer Walrus, meneer Piep en meneer Ranger

Bon dia voor jullie, bon nochi voor ons,

Maandagmiddag zijn we zoals gezegd naar de verkeerspolitie gegaan. Om exact 16.00 uur (we blijven stipte Nederlanders) stonden we bij de balie van de verkeerspolitie. Een vrouw in een te strakke rok en op hoge hakken kwam naar ons toegelopen. "Kan ik jullie helpen?" Wij vertelden dat we een afspraak hadden met meneer X. Ze liep weg en zei wat tegen één van de drie agenten die daar zaten. Vervolgens ging ze weer achter haar bureau zitten. Whatsapp was iets belangrijker dan ons verder helpen. Na een paar minuten zijn we maar gaan zitten. Ondertussen konden we genieten van een vrouwelijke agent die vol overgave een hele chocoladereep aan het verorberen was terwijl ze uitgebreid met haar collega iets aan het bediscussiëren was. Na een kwartiertje wachten, kwam een vrij grote man met een nog grotere snor (hierna te noemen: meneer Walrus) naar ons toe. "Wat is het probleem?" Deze vraag herhaalde hij nog drie keer, maar we mochten toch met hem meelopen naar een kantoortje direct achter de ontvangstbalie. Meneer Walrus heeft ruim een uur met ons gesproken. Het gesprek verliep leuk, hoewel het verkrijgen van de goede informatie nog wat moeizaam ging (voor meer details: zie ons onderzoek over 7 weken) tot hij in geuren en kleuren begon te vertellen over alle dodelijke ongelukken die hij moest onderzoeken en vervolgens uitgebreid inging op hoe een sectie van een lichaam verloopt. De verdere details (denk aan stukgesneden hersenen) zullen we jullie besparen... Wel hadden we door dat hier duidelijk zijn passie lag, dus hebben we hierop ingespeeld en er voor volgende week een nieuwe afspraak uitgesleept. Waar we hopelijk meer informatie uit kunnen krijgen, maar waarschijnlijk vooral video's gaan kijken van dodelijke ongelukken zoals hij enthousiast voorstelde. Hebben wij even geluk...

Dinsdagochtend zaten wij gezellig 's ochtends op kantoor een beetje na te praten over ons interview met de verkeerspolitie met één van onze collega's Jeanira en met Juendel. Wij zaten daar in alle rust omdat we dachten dat we toch pas om 15.00 uur weer een afspraak hadden. Tijdens het inplannen van een andere afspraak, zagen we ineens 10.00 uur in onze agenda staan! En dat bleek ook de afgesproken tijd... Gelukkig hadden we nog drie kwartier en was het 20 minuutjes rijden, maar we zaten wel even te stressen! Om half 10 zijn we in de auto gestapt en naar het Korps Mariniers gereden. Daar bij de ingang werden we zéér vriendelijk geholpen door vijf jonge mariniers (ja, inclusief uniform! Dat vonden we heel naar dus). Een zesde marinier reed voor ons uit naar het gedeelte van de kustwacht. Nadat hij ons naar binnen had gebracht (inclusief deur open houden, het wordt steeds beter!), mochten we plaatsnemen in het kantoor van het hoofd steunpunt kustwacht Aruba. We hebben een heel interessant en leuk interview met hem gehad en kregen daarna ook nog een rondleiding in het gebouw van de kustwacht, langs een aantal 'bootjes' en uiteindelijk op de Panter, één van de Cutterschepen die wordt gebruikt bij onder andere search&rescue-operaties en het bestrijden van handel van allerlei illegale middelen en van mensen. Het was indrukwekkend om op de Panter rond te lopen. Voor jullie beeld: de Panter zit steeds een week op zee en dan ligt dan een week aan wal. Er kunnen 13 bemanningsleden mee. Toen wij er rondliepen, zat een deel van de bemanning binnen te overleggen. De hutten vielen ons nog niet tegen: de mannen slapen met z'n tweeën in een hut en je kan je er nog enigszins bewegen. We mochten ook een kijkje nemen in de machinekamer: een kort kijkje, want het was er warm, zo'n 30 graden. Eén van de mannen die bezig was met het onderhoud vertelde dat het tijdens het varen daar zo'n 50 graden celcius is! Je moet het maar kunnen... Het hoofd brandde los met allerlei feitjes over de motoren. Veel verder dan het begrijpen van zijn verhaal over het aantal PK kwamen wij echter niet ;) Tot slot mochten we naar de brug. Dat zag er pas echt ingewikkeld uit! Al vertelde het hoofd dat het na een aantal maanden varen heel simpel is. Helaas was het toen tijd om te gaan. Wij konden gelukkig zelf de weg weer terugvinden. Bij de uitgang moesten we onze bezoekerspasjes weer inleveren en kregen we onze rijbewijzen daarvoor terug. Mét de vraag: "Wanneer komen jullie weer terug?" Wij: "We komen niet meer terug!". Zij: "Jammer!". Dus... We waren enigszins ook wel blij om weer buiten de poort te zijn, want we vielen duidelijk op als (blonde) vrouwen in deze mannenwereld. Nu we toch onderweg waren, besloten we even te gaan tanken. Deze keer met een nog vrolijkere en vriendelijkere man dan de vorige keer! Hij stelde zich voor als "Lodewijk - ja een echt Nederlandse naam voor een Arubaanse jongen!" (het was een man van in de 50...). Voor 25 dollar en 1 dollar fooi, steeg ons tankmetertje deze keer van een kwart naar helemaal vol! Hij blij, auto blij, wij blij. De rest van de middag zijn we weer hard aan de slag gegaan bij de Fada. Omdat de dag nog niet spannend genoeg was, besloot een *PIEP*-bestuurder (hierna te noemen: meneer Piep) ons flink aan het gillen te krijgen. Meneer Piep reed met z'n grote bak een paar auto's achter ons en besloot te gaan inhalen terwijl we op een heuvel reden. Terwijl we de top naderden, zat hij letterlijk één meter achter ons op de andere baan. In volle vaart naderde drie (!) tegenliggers hem. Marjolijn - held van de dag - gaf flink gas zodat meneer Piep - met PIEPende banden (haha, wat zijn wij toch leuk!) - op het laatste moment nog achter ons kon invoegen. Wij natuurlijk gillen. Maar meneer Piep had nog niet genoeg actie gehad en besloot dat hij prima tussen ons en de volgende tegenliggers door kon rijden!!! Om vervolgens achter een auto met aanhanger, die in slakkentempo richting de stoplichten reed, te komen. Voor ons genoeg avontuur voor één dag, dus wij besloten de dag relaxed af te sluiten op het strand van Mangel Halto.

Net bijgekomen van de vorige dag, gingen we woensdagochtend met frisse moed weer op pad. Die moed zakte ons alweer snel in de schoenen toen we bij de T-splitsing kwamen en recht voor onze eerste Arubaanse botsing zagen gebeuren (meneer Warus zei al tijdens ons interview: "Ja overdag gebeuren er vaak kleine botsinkjes. Stelt niks voor."). Op de doorgaande weg voor ons reed een hele rij auto's. Toen één auto uit het niets (echt nog méters voor het stoplicht) besloot keihard te remmen, kon de tweede auto nog net op tijd reageren, maar was het voor de derde te laat: deze zat tegen zijn voorganger aan. De twee bestuurders stapten uit, keken even naar hun auto's, haalden hun schouders op en stapten weer vrolijk in, waarnaar de achterste auto zelfs vrolijk door rood reed. Wij zaten met open mond te kijken. Niks gegevens opschrijven, verzekering bellen en/of je auto te laten repareren. Dat verklaart misschien ook waarom er zoveel auto's hier met schade rondrijden. Eenmaal op kantoor zijn we weer hard aan de slag gegaan. Er begint nu echt wat schot in de zaak te komen. Rond 14.00u besloten we om weer te gaan stalken (zoals wij dat inmiddels zelf noemen) en reden we naar de Amigoe (de Nederlandstalige krant hier) en de nationale bibliotheek om de archieven in te kunnen duiken. We werden bij allebei vriendelijk geholpen en zijn weer wat stapjes verder. Bij de foto's zien jullie een voorbeeld van één van de vele artikelen die we hebben gevonden. Zoals jullie kunnen zien, wordt het hier niet zo nauw genomen met de privacy want alle verdachten staan gewoon met naam en gezicht in de krant en de gewonden worden tot in de details gefotografeerd. We hebben misschien niet zo'n gezellig onderwerp uitgekozen voor ons onderzoek ;)
Op de terugweg zijn we nog even naar de politie voor jeugd en zeden geweest en hebben we daar onze telefoonnummers achtergelaten.

Vandaag hadden we een rustig dagje. We hebben alleen boodschappen gehaald. Morgen gaan we namelijk de hele dag op pad: we gaan mee met een jeeptour over het hele eiland. Als jullie benieuwd zijn, kijk dan even hier: http://naturesensitivetours.com/. Wij kijken er in ieder geval erg naar uit! Kijk dan meteen even naar de foto van onze tourguide: in onze ogen een echte ranger (hierna dan ook te noemen: meneer Ranger...). Wij gaan over een uurtje lekker slapen, morgen gaat de wekker vroeg zodat we om 9.00 uur aan de tour kunnen beginnen.

Tot de volgende keer!

Marjolijn en Eline