Help!: geen internet, brand en de weg kwijt

Bon dia lieve mensen,

Bij binnenkomst op kantoor vanochtend bleek dat het internet eruit lag. Wij als studenten van in de 20 kunnen natuurlijk niet zonder internet en zijn dus helemaal onthand. Gelukkig is onze stagebegeleider ook een fanatieke internetter, dus werd er direct met de Setar gebeld (die van de simkaartjes…). Zij staken een verhaal af over dat het internet eens in de zoveel tijd wordt geblokkeerd zodat iedereen het moet resetten en een nieuw wachtwoord moet instellen. Helaas lukt dat nog niet helemaal… Daarom besloten we om alvast een nieuwe blog te gaan typen. Hebben jullie even geluk!

Afgelopen donderdagochtend begonnen we met een skypegesprek met twee studenten uit Nederland die na de zomer 4 maanden stage komen lopen bij de FADA. Het was leuk om te merken dat we na 2 weken Aruba al zoveel konden vertellen over het eiland en de FADA. Vervolgens gingen we opnieuw langs bij de verkeerspolitie. Binnen 10 minuten stonden we weer buiten mét een afspraak voor vandaag in de agenda. De aanhouder wint! Daarna zijn we doorgegaan naar kantoor en hebben daar een aantal uur gewerkt. Omdat het zo vlot ging bij de verkeerspolitie, besloten we nog wat adressen langs te gaan. Dus hup weer in ons autootje naar Oranjestad! Juendel had ons beschreven waar het bestuurskantoor (waar de ministeries zitten) en het OM te vinden zijn. Bij aankomst bleek het nog wel even zoeken. Nergens grote borden te bekennen met ‘ministerie van…’. Het parlementsgebouw wisten we wel te vinden, dus op goed geluk zijn we daar maar naar binnen gestapt. Iedereen hier is heel behulpzaam, dus een medewerker daar wees ons de juiste weg. We hebben onze Nederlandse manieren van ‘een nette mail sturen en braaf wachten op een antwoord’ achter ons gelaten. In plaats daarvan zetten we ons ‘ik-ben-een-onwetend-blond-meisje-uit-Nederland-gezicht’ op en stappen overal naar binnen met de vraag of we iemand kunnen spreken over rijden onder invloed. Dat ging bij het bestuurskantoor ongeveer zo:

“Hoi. Wij zijn 2 studenten uit Nederland en doen hier een onderzoek naar rijden onder invloed. We willen daarover graag mensen van de verschillende ministeries spreken. Kan dat?”
“Wacht even. Hier heb je iemand aan de telefoon.”
“Hoi. Wij zijn 2 studenten uit Nederland en doen hier een onderzoek naar rijden onder invloed. We willen daarover graag iemand van uw ministerie spreken. Kan dat?”
“Ja, dan moet je meteen bij de minister zijn. Kan je nu?”
“Eh… we willen het graag goed voor kunnen bereiden, dus kunnen we een afspraak voor een andere keer maken?”
“Prima. Geef je telefoonnummer maar dan bellen we je terug.”

Bij het OM ging het niet veel anders. Ook daar kregen we meteen een telefoon in onze handen gedrukt. “Eén van de officiers van justitie weet daar het meest van. Helaas heeft hij net een rechtszitting, maar stuur maar even een mail dan maken we een afspraak.”

We waren natuurlijk heel blij dat het allemaal zo snel ging, dus dat moest gevierd worden bij de Starbucks! Helaas hebben we nog geen belletje of mailtje terug gehad, dus gaan we binnenkort maar weer langs. ’s Avonds zijn we nog even naar Mangel Halto geweest, het strand bij ons in de buurt.

Vrijdag was het een drukke dag. We begonnen met alle collega’s met een presentatie van een stagiaire hier over brandveiligheid bij de FADA, inclusief spontane brandoefening. Fijn om te weten: als er brand uitbreekt, zijn we allemaal gedoemd. Gelukkig hebben ze na de presentatie de nooduitgang bij ons kantoor direct vrijgemaakt waardoor wij in ieder geval wel weg kunnen als er brand uitbreekt (dan kunnen jullie ook weer rustig slapen mama’s!). Na de spannende presentatie, was het tijd voor de gesprekstafel die wij hadden georganiseerd. We wilden dit graag doen om onze ‘collega’s’ hier wat beter te leren kennen en wat achtergrondinformatie over de FADA en ons onderzoeksonderwerp te verzamelen. Het bleek een schot in de roos: we hebben een uur met z’n negenen gepraat en zijn achter allerlei dingen gekomen. Zo bleken sommige collega’s in Nederland te hebben gewoond en was er eentje zelfs in Nederland geboren. Ook hebben meerdere collega’s kinderen en hebben ze hele uiteenlopende hobby’s: van vechtsport en sportschool tot toneel en showdance. We hebben ook nog een half uur alleen gepraat met Sobella en kwamen erachter dat zij bij UWV heeft gewerkt en zelfs heeft samengewerkt met onze onderzoeksbegeleider van ons onderzoek van vorig jaar bij UWV! Kleine wereld hè ;) Met haar konden we ook goed over de verschillen tussen Nederland en Aruba praten. Ze wil graag terug naar Nederland en na een aantal opmerkingen van haar, snapten we goed waarom. Zo vertelde ze dat:
- Als je naar de dokter moet, krijg je 4(!) uur verlof van je werk. Simpelweg omdat je ook echt niet sneller terug kan zijn.
- Als je naar de tandarts gaat, laten ze je daar gerust een uur wachten in de wachtkamer omdat ze nog even wat verhalen moeten uitwisselen met de patiënt voor je.
- Als je een brief wilt versturen, je die ‘geruime tijd’ van tevoren op de bus moet doen. De post is hier daadwerkelijk om te huilen. Sobella ontving op 26 april een brief van de bank. Bovenaan de brief stond de datum van 5 maart.
- Als je hier je belastingaangifte wil doen, je een halve dag bij de SIAD (belastingdienst) moet doorbrengen…. Als je pech hebt, ze daar vervolgens beweren dat je iets nog niet hebt betaald, terwijl je het al wel betaald hebt… Als je vervolgens wil aantonen dat je het betaald hebt, je een bezwaarschrift moet indienen… Als je dat tot slot hebt gedaan, de belastingdienst een jaar de tijd heeft om te reageren op je bezwaar.

Nu dachten jullie vast dat we hiermee alles gehad hadden, maar nee:
- Als je naar de Setar moet, bijvoorbeeld voor een telefoonkaartje, krijg je daar gerust 2 uur vrij voor van je werk. Simpelweg omdat ze weten dat de Setar ontzettend sloom is.

Wij als bijna bestuurs- en organisatiewetenschappers krijgen hier spontaan jeukende handen van…
Over bestuurs- en organisatiewetenschappers gesproken: die titel komt nu echt dichtbij, want Marjolijn heeft nu ook te horen gekregen dat ze haar scriptie heeft gehaald! Daar moest hard om gegild worden. We bleven in een juichstemming, want die middag hadden we ons eerste interview: hurray! Op zoek naar ‘meneer Croes’ die ergens in een kantoor boven de Bruna en DA (ja die hebben ze hier) zou zitten. Op zich moet dat niet zo moeilijk zijn, maar na een stuk of vijf mensen vragen waar de beste man zou zitten, hadden we hem nog niet gevonden. Niet zo verwonderlijk: in het telefoonboek staat zo’n 700 keer de naam Croes (en ja, dat hebben we geteld) dus nergens gaat meteen een belletje rinkelen. Uiteindelijk vonden we hem in een hoekje op de tweede verdieping en hebben we een interessant eerste interview gehad. Vervolgens zijn we doorgereden naar de Superfood. Bij binnenkomst moesten we meteen wegduiken want we liepen al bijna onze superfoodboy tegen het niet-zo-goddelijke lijf. Gelukkig hebben we hem heel tactisch kunnen vermijden en alle boodschappen zonder hulp kunnen inslaan. ’s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest bij Aruba Ville om te toosten op onze scripties.

En toen was het weeeeeekend! Zaterdagochtend hebben we rustig aan gedaan: geskyped met het thuisfront en een paar uurtjes lekker niks gedaan. ’s Middags zijn we naar de Alto Vista kapel gereden. Na een klein half uurtje rijden, wij rijden helemáál niet vaak verkeerd, kwamen we aan op de weg naar de kapel: een mooi tochtje met langs de kant grote witte kruizen waar Bijbelse verhalen op staan afgebeeld. Het kapelletje zelf is klein maar fijn. Zo klein dat als er een dienst is, de meeste mensen buiten op banken moeten zitten. Vanaf de kapel hebben we nog een stukje gewandeld om het indrukwekkende uitzicht op de daar hele ruige zee te kunnen bekijken. De rest van de dag hebben we niet zoveel bijzonders meer gedaan. Ook wel eens lekker! Zondag zijn we rond half 10 naar Baby Beach gegaan, één van de mooiste stranden van Aruba. Baby Beach ligt helemaal aan de oostkant van het eiland. Om er te komen, moet je door San Nicolas en langs de voormalige olieraffinaderij rijden. Dit is een heel ander deel van Aruba dan dat we tot nu toe hadden gezien. De wijk is wat armer en in San Nicolas staan er veel arbeiderswoningen dicht op elkaar. Het contrast tussen het mooie witte strand en in de verte de grote schoorstenen van de olieraffinaderij is heel bijzonder. Na een paar uur zonnen, zijn we een lekkere cheeseburger gaan eten bij Big Mama’s Grill, een leuk strandtentje waar de medewerkers in Flint Stones kleding rondlopen. De rest van de middag hebben we het rustig aan gedaan. Zo heeft Eline geskyped met thuis en Bad Teacher gekeken en heeft Marjolijn Aladdin gekeken (thanks Clif en Annemieke voor alle films). De rest van de avond hebben we vol gekletst en hebben we lekker taco’s gegeten. We zijn op tijd gaan slapen want vanmorgen ging de wekker om half 7! (Vroehoeg).

Ondertussen zijn we weer naar het appartement gegaan omdat het internet na 3 uur nog steeds niet ‘gemaakt’ is. Bij jullie is de werkdag al weer om, wij zijn eventjes jaloers!

Zonnige groeten,

Marjolijn en Eline