BA'ers, burgertrutjes en blaffende honden

Bon nochi (goedenavond),

Daar zitten we dan na de eerste drie dagen bij de FADA. Zondag hebben we nog even goed ons weekend afgesloten met een drankje bij Aruba Ville, een leuk tentje aan het water. Eline hoorde dat ze haar scriptie heeft gehaald (hiep hiep hoera!), dus dat moesten we vieren. Wel braaf met een colaatje want we moesten nog terugrijden. De Nederlandse serveerster vroeg of we niet een lekker cocktailtje wilden. We legden het uit en vertelden meteen dat we een onderzoek naar rijden onder invloed doen. Ze begon te lachen en zei: "Dan hadden jullie mij gisteravond niet moeten zien!" Dus...

Maandag begon het 'echte werk': naar de FADA! We vertrokken rond kwart voor 8 richting de Campanastraat in Oranjestad. Het is voor ons ongeveer 10 tot 15 minuten rijden. Dan denken jullie vast: 'Oh lekker dichtbij!' Dat is het ook, maar onze Arubaanse collega's hebben hier een andere mening over. Eenmaal op de FADA hebben we een uurtje met Juendel, de directeur, gepraat over onze eerste ervaringen op Aruba en een aantal praktische zaken. We kwamen erachter dat Arubanen geen dagelijkse koffiemomentjes hebben of een ander vast wekelijks moment om te overleggen. Alles gebeurd vrij ad hoc. Net toen we zelf aan de slag waren gegaan, stak Juendel zijn hoofd nog even om de deur: "Oja, morgen gaan jullie naar de tv om over jullie onderzoek te vertellen. Live!" Wij vroegen welke zender. Hij antwoordde: "Zender 13." Wij waren opgelucht, dat stelde vast niets voor. "Ja, dat is net zoiets als de NOS in Nederland, TeleAruba." Oeps! Een beetje giechelend gingen we dan toch echt aan de slag. Nu we op Aruba zijn, moeten we ook denken als Arubanen: we zien het morgen wel. De eerste dag op de FADA viel ietswat tegen omdat we veel 'alleen' werken en weinig interactie hebben met de andere medewerkers. Arubanen zijn nooit stipt, alleen als ze naar huis mogen: Juendel klopte om precies half 5 bij ons op de deur. "Dames, het is tijd!" Het is hier dus wel oké om vijf minuten van te voren al je tas in te pakken. Bij terugkomst vroegen Frieda en Wim hoe onze eerste dag was verlopen en hebben we gezellig met hen wat gedronken. 's Avonds hadden we behoefte aan een beetje Nederland. We hebben buiten Obese gekeken met een kopje thee en koffie. Lekker burgerlijk hè!

Dinsdag stonden we vol enthousiasme op: dit was de dag dat we beroemd zouden worden! Het thuisfront was ingelicht en zat gespannen voor de livestream met camera's in de aanslag. We waren braaf om 8 uur op kantoor. Om kwart voor 9 werden we toch een beetje ongeduldig: we moesten om 9 uur in de studio van TeleAruba zijn. Om 10 voor 9 vertrokken we in alle haast achter Sobella en Geraldine richting de studio. De studio bleek letterlijk 1 minuut rijden van ons appartement vandaan. Dat is handig voor onze toekomstige tv-carrière... Bij TeleAruba aangekomen, gingen we direct door naar de studio waar het programma werd opgenomen. Sobella moest meteen aan tafel en 2 minuten later zat ze midden in de uitzending: timen kunnen ze dus in ieder geval wel. Aangezien wij het Papiaments niet zo goed konden volgen, konden we in alle rust de studio eens goed bekijken. We waren vooral gefascineerd door de keuken die er op beeld best aardig uit ziet maar in het echt een scheef kartonnen bouwpakket is. Na tien minuten begonnen we ons toch wel af te vragen wanneer onze moment of fame zou komen. Tja, wat zullen we erover zeggen. De communicatie verliep weer eens Arubaans. De producenten van het programma zaten niet helemaal op één lijn wie aan tafel mochten schuiven. Nu denken jullie vast: dáág tv-debuut, dáág tv-carrière. Sobella voelde zich echter zo schuldig dat ze haar best gaat doen om ons de komende weken nog voor de camera te laten verschijnen. Dus houd die livestream in de gaten want wij worden twee BA'ers (Bekende Arubanen)! We maken de BA'er-grap hier maar vast zelf, voordat we hem voor de tiende keer horen ;) De teleurstelling van die ochtend moesten we natuurlijk wegtanken. En nee, niet met alcohol in een bar maar met benzine bij het tankstation. Na één week toeren op het eiland was ons autootje namelijk wel toe aan flinke borrel. Een vriendelijk maar wel beetje creepy mannetje stond klaar om ons, onwetende blonde meisjes, te helpen met het tanken. We gaven de man 20 dollar plus een dollar fooi en ons tankmetertje ging van een kwart naar driekwart. Na al die dure boodschappen is het een verademing dat we zo goedkoop kunnen tanken. Vervolgens weer naar de FADA gegaan waar we de rest van de dag hebben gewerkt. We moeten toegeven dat ons werktempo hier ietsje lager ligt dan in Nederland. Bij thuiskomst yahtzee gespeeld (we worden steeds meer burgertrutjes) en verder bijgekomen van de toch wel vermoeiende dag.

Vanochtend konden we tot 10 uur 'thuis werken'. Lees: in onze pyjama's mailtjes sturen en beantwoorden. Er begint inmiddels wat schot in de zaak te komen. De eerste afspraken zijn ingepland, contactgegevens zijn verzameld en er ligt een eerste versie van een theoretisch kader. Ook hebben we inmiddels een plan gemaakt voor de komende weken. We hebben zin in de eerste interviews omdat het onderzoek zo hopelijk wat meer gaat leven voor ons. Toen we net lekker aan het werk waren, bleek dat we onze lunch vergeten waren: weer terug naar het appartement dus. Juendel moest lachen: "Dan zijn die 10 minuten rijden hier op Aruba toch wel lang hè..." Na de lunch zijn we weer snel terug naar de FADA gegaan voor een overleg met Juendel en om wat contactgegevens van zijn kant te verzamelen. We besloten maar meteen actie te ondernemen en zijn naar de 'polis di trafico' (verkeerspolitie) gelopen die vlak in de buurt bleek te zijn. Misschien toch niet zo'n slim plan. Er liep één agente buiten rond die ons wist te vertellen dat iedereen 'even op straat was' en straks wel weer een keertje terug zou komen. We besloten hier niet op te wachten en hebben gezellig teruggewandeld door de wijk. Het viel ons op dat er veel dezelfde soort huisjes staan: kleine (in onze ogen arbeiders-)woningen in allerlei felle kleurtjes. Ook zitten er veel scholen in deze wijk, terwijl we weinig kinderen op straat zien lopen of spelen.

Bij thuiskomst hebben we nog even geskyped en daarna gegeten en nu zitten we met een kopje thee en chocola deze blog te schrijven, terwijl alle honden uit de buurt druk in gesprek zijn met elkaar. Dat doen ze wel vaker en bij voorkeur 's nachts. Gezellig voor hun, iets minder voor ons...

We proberen de komende ook wat filmpjes vanuit de auto te maken, zodat we de volgende keer jullie ook wat over het rijden hier kunnen vertellen.

Te otro biaha! (Tot de volgende keer!)

Marjolijn en Eline