Pech, zwaaien naar de koningin en zondag wasdag

Bon dia (Goedemorgen!),

Inmiddels zit onze eerste week op Aruba er alweer op. Zoals jullie weten, gingen wij dinsdag kennismaken bij onze stageorganisatie de FADA. De ochtend begon met flinke paniek: Marjolijn was haar pasfoto's vergeten mee te nemen naar Aruba. Deze pasfoto's zijn essentieel voor het aanvragen van een stagevergunning. Rationeel als we zijn (na een half uur paniek), bedachten we dat we deze foto's ook hier op Aruba kunnen laten maken. Probleem opgelost dus? Of toch niet... Marjolijn had namelijk haar pasfoto's bij haar VOG gestopt. En ja, de VOG is dus niet vervangbaar hier op Aruba. We horen jullie denken: mooi dom! En dat is het inderdaad. Waarschijnlijk is de envelop met VOG en pasfoto's in alle hectiek uit het mapje met belangrijke documenten verdwenen. De klok tikte door dus we moesten echt op weg naar de FADA.

Marjolijn reed naar de FADA met navigator Eline op de bijrijdersstoel. We hadden de route via Google Maps uitgestippeld maar hadden geen rekening gehouden met het feit dat in Aruba afslagen opeens kunnen veranderen in een hobbelige weg met grote gaten en aan het eind een hele hoge stoeprand (sorry verhuurder). Gelukkig hebben we een pittig autootje die ons veilig over de stoeprand bracht. Volgende keer een andere route dus! Eenmaal bij de FADA aangekomen, werden we door de receptioniste naar een vergaderzaaltje gebracht. Het hele gebouw is vrij gedateerd maar in de vergaderzaal hangt een televisiescherm waar je u tegen zegt, staan er stoelen die niet zouden misstaan in een hoofdkantoor van een multinational en staat airco zo koud dat we spijt hebben dat we toch geen truien hebben meegenomen uit Nederland. Na even wachten, kwam onze stagebegeleider Juendel ons vergezellen. Hij deed nogal luchtig over dat niet alle papieren aanwezig waren en zei dat we het met FedEx of DHL 'even zou kunnen opsturen'. Bovendien had hij zelf, heel verrassend, ook nog niet al zijn papieren voor onze vergunning in orde. Vervolgens kregen we een rondleiding door het pand en hebben we de meeste, ongeveer 6, medewerkers ontmoet. Het was duidelijk dat Juendel, directeur van de FADA, het mooiste hoewel ook rommeligste kantoor heeft: vooral het enorme, en dan ook écht enorm, Apple scherm valt op. Na de rondleiding mochten we een vergadering bijwonen met verschillende stichtingen die een samenwerkingsverbamd willen opzetten om een gesprekspartner te kunnen zijn met de overheid. De vergadering in één woord: chaotisch. Papiaments, Engels en Nederlands gaat hier constant door elkaar. Stelt de één een vraag in het Nederlands, dan antwoordt de ander terug in het papiaments. Het maakte het voor ons wat lastig om te volgen maar zeker niet minder leuk om mee te maken.

Vervolgens op weg naar de Setar. Wie had ooit gedacht dat een telefoonkaartje halen zo'n opgave zou zijn. Toen we kwamen we binnenkwamen, zagen we een rij van 8 mensen staan voor drie baliemedewerkers. 'Zo aan de beurt dus,' dachten wij. Dat viel flink tegen. Na 1,5 uur (!!!) wachten, liepen we dan eindelijk de winkel uit. De Setar valt dan ook gemakkelijk te omschrijven met 9 letters, 2 woorden: duurt lang! In die 1,5 uur hadden wij al een adviesrapport kunnen schrijven over hoe zij efficiënter kunnen werken.

Eenmaal thuis hebben we overlegd met Frieda en Wim over de stagevergunning. Het 'even opsturen naar Aruba met FedEx en DHL' kost namelijk 114 euro. Beetje jammer. Volgens Frieda en Wim is het echter niet nodig een stagevergunning aan te vragen omdat we binnen 3 maanden het eiland verlaten. We hebben Juendel even gebeld om te overleggen en hij zou nog wat van zich laten horen. Daar wachten we nog steeds op... We waren helemaal klaar met deze pechdag en hebben besloten in de avond lekker rustig aan te doen.

Woensdag hadden we onze eerste echte vrije dag: geen verplichtingen, dus vakantiemodus aan! Eline besloot dat ze vandaag voor het eerst wilde rijden en ach ja, meteen helemaal naar het Noorden toeren, daar draait ze der hand niet voor om! Na een half uur rijden langs alle hotels, aangekomen bij de vuurtoren. Eén ding is zeker: daarvoor hoef je niet naar Aruba te komen. Maar het uitzicht was prachtig. Vervolgens zijn we een stukje teruggereden en hebben we een paar uurtjes op het strand vertoeft (ja inderdaad zo'n wit strand met blauw water uit de folders, zie foto's). Aan het begin van de middag langs de Superfood gereden en toen weer terug naar het appartement. Na een siesta van een paar uur zijn we wat gaan drinken bij West Deck, een klein restaurantje aan het strand met heerlijke fruitsapjes. We zijn voor het donker terug gereden omdat we dat nog niet aandurfden. 'Thuis' lekker Hollands gekookt: pannenkoeken!

Donderdagochtend gingen we naar het centrum van Oranjestad. Het was vooral heel erg toeristisch. Er bleek net een gigantisch cruiseschip te zijn aangekomen en Oranjestad werd overspoeld door Amerikaanse en Nederlandse toeristen (wat wij natuurlijk echt niet zijn... zie foto). Oranjestad is duidelijk ingericht op deze toeristen: overal winkels met dure merken (Gucchi, Bulgari...). Eén ding weten we zeker: voor de souvenirtjes gaan we wel naar de stalletjes die langs het water staan. Het uitzicht op het water vanuit Oranjestad is wel heel erg mooi, dus daar hebben we nog even van genoten vanuit the Paddock, een Nederlands café-restaurantje. Eenmaal bij de auto voelde Eline zich niet zo goed en bij thuiskomst werd dit erger. Na wat aspirines en eventjes rustig op bed, zijn we toch naar de universiteit gegaan waar we een presentatie zouden gaan geven.

Bij de universiteit werden we verwelkomd door twee studenten van OGM, de opleiding hier die vergelijkbaar is met die van ons, en door Mieke de Droog, één van de docenten van OGM die haar PhD op de USBO (onze school) doet. We kregen een korte rondleiding. Het universiteitsgebouw is een voormalige kerk, wat het een pittoreske feeling geeft. Vervolgens hadden we een college met ongeveer 10 studenten van verschillende leerjaren. Drie studenten gaven een presentatie over een opdracht die ze hadden gedaan, één student gaf een presentatie over de opleiding en wij sloten af met een presentatie over onszelf, onze opleiding en onze tips en tricks voor onderzoek doen. Ook hier gaan verschillende talen door elkaar: in de klas wordt Engels en soms Nederlands gesproken, onderling spreken mensen in het Papiaments of Engels. Na het college nodigde Mieke ons uit voor een etentje samen met drie andere studenten. We hebben lekker gegeten bij een Surinaams-Indonesisch restaurant en gepraat over verschillen tussen Nederland en Aruba. Twee studenten waren in Nederland op vakantie geweest. Op de vraag: "Hoe vonden jullie dat?" zeiden ze: "Geweldig! Er is daar zooooveel te doen!! En het openbaar vervoer is zo goed!" NS, steek dat compliment maar in je zak. We hebben met de studenten afgesproken om nog wat leuke dingen samen te gaan doen. Toen moest het toch echt gaan gebeuren: rijden in het donker! Gelukkig viel het mee en waren we snel thuis.

Over verschillen tussen Nederland en Aruba gesproken: beiden 'vieren' op (vrijdag) 1 mei de Dag van de Arbeid. In Nederland vieren we dat gezellig op het werk, op Aruba is het omgedoopt tot nationale feestdag en dan is vrijwel iedereen hier vrij. Dit jaar was het extra bijzonder omdat op deze dag ook Sail Aruba werd geopend en ter ere van 200 jaar Koninkrijk Willem-Alexander en Máxima op bezoek kwamen. Wij zaten om half 10 in de auto op weg naar het centrum van Oranjestad. Na een kleine omleiding stonden we ineens stil op een rotonde met allemaal politie. En wie reden daar ons tegemoet? Jawel: de koning en koningin, fanatiek zwaaiend naar ons. Onze dag kon toen al niet meer stuk. We hebben snel de auto geparkeerd en zijn naar het huis van de gouverneur gelopen, waar we de koning en koningin nogmaals gezien hebben en wederom heeft ze naar ons gezwaaid (zie foto's). Maar als echte fangirls wilden we nog meer. Bij de vijfde keer dat we ze zagen (ja, we zijn echt van locatie naar locatie gegaan), lukte het om ze allebei tegelijk op één foto te zetten. Daarna zijn we lekker het Sail Aruba terrein overgelopen, waar allerlei boten lagen en activiteiten waren. Aan mannen in uniform geen gebrek. En waar mannen met uniform zijn, zijn moeders die met hun kinderen (zogenaamd voor de kinderen) met diezelfde mannen op de foto willen. Wij kwamen ook nog even in de verleiding, maar hebben ons kunnen inhouden. Om 14.00 uur zijn we gaan lunchen, weer bij Paddock en rond half 4 hadden we het allemaal gezien en waren we toe aan een douche. Eenmaal terug weer even contact met het thuisfront en daarna pasta gegeten. Omdat het hier om 7 uur donker is, gaan we vaak vrij vroeg naar bed om daar nog even een filmpje te kijken of een tijdschrift te lezen.

Na deze toch wel volle week, besloten we dat we dit weekend graag rustig aan wilden doen. Gisteren zijn we alleen boodschappen wezen halen bij de Save-a-lot en de Superfood. En wie stond daar klaar om onze boodschappen in te pakken? Jawel, onze superfoodboy. Hij vroeg meteen waarom we hem nog niet toegevoegd hadden op facebook... Met een smoes ons eruit gered en Eline zei nog snel: "we redden ons wel hoor, met de boodschappen!" De superfoodboy is niet de enige jongen die contact zoekt. Het is over het algemeen wel bekend dat Arubanen al snel vrouwen achterna roepen en we hebben ervaren dat dit vooroordeel klopt... Verder gebruiken we dit weekend om wasjes te draaien, zondag wasdag, het appartement schoon te maken en misschien straks nog even naar een strandje of plaatsje te gaan.

Morgen begint het echte werk: dan is onze eerste stagedag! We beginnen om 8 uur. Terwijl jullie vakantie vieren, zijn wij dus heeeeuuuull hard aan het werk. Wel op zijn Arubaans, wij zijn niet te beroerd om ons aan te passen aan de gewoontes van een land.

Op de vorige blog kregen we veel reacties: ontzettend leuk, bedankt daarvoor! We hopen dat de toch wel weer grote lengte van de blog jullie niet afschrikt om hem te lezen :)

Ayo! (Doei!)

Marjolijn en Eline