Bioscoop, Hooiberg en Zeerovers

Hallo allemaal!

Het is inmiddels alweer bijna een week geleden dat we onze laatste blog schreven. Hoog tijd voor een nieuwe dus!

We zaten de tweede helft van vorige week een beetje in de failure modus... (opa en oma's: failure betekent 'mislukking'). Donderdagochtend hebben we eerst getranscribeerd. Jippie! Om half 12 moesten we bij het ziekenhuis zijn voor een interview. Om tien voor half stonden we netjes in de hal te wachten. Helaas kwam er een spoedvergadering tussendoor. Het wachten konden we redelijk opvullen met kijken naar wie en wat er allemaal naar binnen en buiten ging en natuurlijk hebben we goed gebruik gemaakt van de wifi, altijd fijn. Om kwart voor 12 kwam onze respondent naar ons toe met de mededeling dat we eigenlijk toestemming moesten hebben van de HR-afdeling voor het interview. Bij andere instanties hebben we dit een beetje kunnen omzeilen, alleen nu moest het toch echt. We werden direct naar de HR-afdeling gebracht, maar het interview kon die dag niet meer plaatsvinden. Failure 1 dus. Vervolgens zijn we boodschappen gaan doen (het verdriet weggeshopt. Helaas werkt dat hier niet zo goed, dankzij de altijd flink geslonken rekening na het boodschappen doen). Aangezien het interview niet doorging, hadden we ook niets uit te werken die middag, failure 2. 's Avonds gingen we naar de film, dat was wél een succes. We zijn naar Pitch Perfect 2 geweest. Deze draaide in een klein zaaltje, maar dat werd prima gecompenseerd door de grootte van de maaltijden die werden verorberd: hotdogs, hamburgers, friet, nachos, steak, popcorn, cola, bier... Wij hebben ons weten in te houden en hebben allebei alleen een kleine cola (in onze maatstaven: grooooote cola) gedronken. Onze buren hadden wat meer moeite om zich in te houden, met name één man aan de andere kant van het gangpad. Hij at en dronk in zijn eentje de hoeveelheid die wij nog niet eens op één dag naar binnen werken. Hij had een groot dienblad op zijn schoot met daarop drie blikjes drinken, een hotdog en vooral een enorme (en ook echt enorme) berg nachos met saus. Leuk detail: aan het eind van de film zette hij zijn dienblad opzij, stond hij op en moest hij eerst zijn broek weer even dicht doen.

Na deze succesvolle avond stond de volgende failure, failure 3, al weer klaar. Vrijdagochtend wilden we skypen met onze stagebegeleider, Jeroen, maar na drie kwartier proberen, hadden we wel beeld maar geen geluid. Dan wordt skypen natuurlijk lastig... De rest van de dag hebben we nog wat dingen op kantoor afgewerkt en hebben we een start gemaakt met onze 'codeboom'. Dat is een manier om de data uit de interviews te kunnen ordenen en uiteindelijk analyseren. Aangezien we ons de vorige avond hadden ingehouden, vonden we dat we die avond wel uit eten mochten. Toen we naar buiten liepen, bleek het weer niet echt mee te werken, gezien de hele donkere bewolking (failure 4...), dus zijn we maar naar huis gegaan.

Dat we dat goed hadden ingeschat, bleek wel toen we die nacht wakker werden van hele harde regen en wind! En ook toen we 's ochtends opstonden, regende het weer. Wij hadden allerlei plannen voor die dag gemaakt, maar die moesten nog maar even wachten (failure 5. Het houdt niet op). Gelukkig zag het er na een paar uur wachten niet meer zo dreigend uit dus besloten we toch in de auto te stappen. Eerst gingen we op weg naar het struisvogelpark. Dit zag er nogal uitgestorven uit. Een schoonmaakster kon ons vertellen dat de volgende tour over een uur (!) zou starten, 20 minuten zou duren en 12 dollar pp (!!) zou kosten. Jammer van het ritje, maar daar gingen we niet op wachten (failure 6. Al hebben we onszelf dus behoed voor een echte mislukking). Maar wij geven niet zo snel op, dus door naar onze volgende bestemming: de ezelopvang. Na een hobbelige weg kwamen we aan bij een soort gat met stenen wat de ingang van de ezelopvang zou moeten zijn. Aangezien we ons autootje graag heel willen houden én we de rest van ons verblijf niet bij de ezels willen doorbrengen (no way dat we uit dat gat weer omhoog zouden kunnen komen), besloten we maar door te rijden. Na deze failure, nummer 7, hadden we al onze hoop gevestigd op het beklimmen van de Hooiberg. Nou ja, berg, een 165 meter hoge heuvel. Naar de top loopt een trap met 562 betonnen treden. Het was wel even doorbijten, maar de mooie uitzichten onderweg waren het zeker waard! We dachten al bijna dat dit toch echt een compleet succes was, maar het werd toch nog even spannend. Na zo'n 550 treden besloot Marjolijn toch maar even te gaan zitten omdat ze zich niet zo lekker voelde. Dat ging helaas niet meteen weg. Bijna leken we de top niet te kunnen gaan halen en zou het dus ook bijna weer een failure worden, maar na een half uurtje picknicken op trede nummer 550, hebben we toch de laatste 12 treden nog kunnen beklimmen. Dit leverde een mooi uitzicht over het eiland op en zo werd de dag toch nog een succes! 's Avonds hebben we dit succes doorgezet door te gaan eten bij Zeerovers. Hier kan je net gevangen vis en garnalen bestellen en krijg je die geserveerd in een mandje met friet, gebakken banaan en een sausje. Lekker!!! En ook echt Arubaans.

Zondag hadden we toch nog een kleine failure. We zouden om half 12 in San Nicolas zijn om bij een open dag van de FADA te helpen. Wij dachten dat open dagen - op z'n Nederlands - binnen zijn. We waren al ietsje te laat (maar dat valt hier toch niet op) toen bij aankomst bleek dat alles overdekt, maar wel buiten was. Stonden we daar in onze lange spijkerbroeken... Gelukkig waren we snel weer thuis en hebben we ons nog snel even omgekleed. De open dag was vooral gericht op kinderen en hun ouders. Dit betekende dat er muziek was, vijf springkussens en heel veel eten. Alle kinderen kregen gratis een zakje popcorn én een ijsje én een cakeje én een suikerspin. Nu snappen jullie vast ook waarom er vijf springkussens stonden... Na deze leuke maar vermoeiende dag hebben we nog wat laatste zonnestralen kunnen pakken bij Arubaville.

En toen was ons weekend alweer voorbij! Deze week zijn we succesvol begonnen: gisteren hebben we veel aanpassingen aan ons stuk kunnen doen en weer wat nieuwe afspraken kunnen regelen. De teller staat nu op 15 interviews en we hebben er nog 3 staan. Net hebben we een interview gehad bij een fysiotherapeut van de revalidatieafdeling in het ziekenhuis en over een kwartiertje gaan we op weg naar nummer 16: een verzekeringsmaatschappij.

Jullie vragen je nu vast af waarom wij een beetje negatieve blog hebben geschreven met deze keer vooral failures… Dat was uiteraard niet zonder reden. Het doel van deze blog was om een beetje medelijden op te wekken en te voorkomen dat jullie te jaloers worden. Het goede nieuws van deze blog hebben we namelijk tot het laatst bewaard: WIJ GAAN MORGEN NAAR CURAÇAO!!! :D Dat compenseert al onze failures dus met gemak ;) Maar we hebben ook aan het thuisfront gedacht en delen onze zonnestralen graag met jullie, kijk maar naar het weerbericht van aankomend weekend!

Vanavond gaan we de laatste dingen voor Curaçao pakken. Morgenochtend gaan we nog wat laatste dingen afronden voor deze week. Morgenmiddag gaan we op tijd naar huis zodat we om 19.10 uur het vliegtuig naar Curaçao kunnen nemen! We schrijven weer een blog als we terug op Aruba zijn. Tot volgende week dus!

Liefs Marjolijn & Eline

ps. Zoals jullie inmiddels al van ons gewend zijn (dankzij het slechte internet hier), volgen de foto’s later.